Stosunek do samobójstw w historii jak też i współcześnie jest bardzo różny. W krajach wschodnich (Chiny, szczególnie Japonia) samobójstwo jest bardzo rozpowszechnione i uprawomocnione. W przekonaniu tamtejszej ludności człowiek ma prawo w niektórych sytuacjach wybrać ten rodzaj śmierci, aby rozwiązać stojące przed nim problemy. Może, a nawet powinien to uczynić dla dobra rodziny, grupy społecznej, czy państwa. W kręgu europejskim poglądy na to zagadnienie były i są bardzo różne. Sokrates, Arystoteles i Platon byli przeciwnikami samobójstwa. Platonowi przypisuje się następujące zdanie: „Kto zabija najbliższą sobie istotę i najmilszą tj. siebie, winien być pochowany bez rozgłosu”. Inaczej oceniali samobójstwo Seneka i stoicy. Dla nich śmierć przez samobójstwo była wyzwoleniem od otaczającego zewsząd zła i dlatego było przez nich akceptowane. Mimo negatywnej oceny samobójstwa przez wielu wybitnych filozofów, którzy dopuszczali jednak szereg wyjątków, samobójstwo w starożytności było bardzo rozpowszechnione. Dopiero chrześcijaństwo wniosło nowe, radykalne spojrzenie. Wyrazem tego jest wypowiedź Augustyna, według której samobójstwo jest aktem absolutnie i w każdym wypadku zakazanym. Nie ma takiej sytuacji, która by dopuszczała tę formę śmierci, nawet dla uniknięcia grzechu lub dla połączenia się z Chrystusem.
- Uwarunkowania samobójstw
Każde samobójstwo i każdy samobójca jest tajemnicą. Można jednak wskazać kilka głównych przyczyn, które najczęściej stoją u podstaw samobójczej decyzji. Są to:
- nawracająca depresja psychiczna;
- pozostałe choroby psychiczne (szczególnie schizofrenia);
- prześladowania z powodów rasowych, religijnych, seksualnych i politycznych;
- uciekinierzy;
- alkoholicy i inni uzależnieni;
- sprawcy przestępstw kryminalnych;
- chronicznie i nieuleczalnie chorzy;
- problemy starości, emerytura i samotność, które towarzyszą tej kategorii ludziom;
- problemy uczuciowe, zawody miłosne, kryzys małżeński;
- trudna sytuacja materialna.