Stosunek do samobójstw w historii jak też i współcześnie jest bardzo różny. W krajach wschodnich (Chiny, szczególnie Japonia) samobójstwo jest bardzo rozpowszechnione i uprawomocnione. W przekonaniu tamtejszej ludności człowiek ma prawo w niektórych sytuacjach wybrać ten rodzaj śmierci, aby rozwiązać stojące przed nim problemy. Może, a nawet powinien to uczynić dla dobra rodziny, grupy społecznej, czy państwa. W kręgu europejskim poglądy na to zagadnienie były i są bardzo różne. Sokrates, Arystoteles i Platon byli przeciwnikami samobójstwa. Platonowi przypisuje się następujące zdanie: „Kto zabija najbliższą sobie istotę i najmilszą tj. siebie, winien być pochowany bez rozgłosu”. Inaczej oceniali samobójstwo Seneka i stoicy. Dla nich śmierć przez samobójstwo była wyzwoleniem od otaczającego zewsząd zła i dla­tego było przez nich akceptowane. Mimo negatywnej oceny samo­bójstwa przez wielu wybitnych filozofów, którzy dopuszczali jednak szereg wyjątków, samobójstwo w starożytności było bardzo rozpo­wszechnione. Dopiero chrześcijaństwo wniosło nowe, radykalne spojrzenie. Wyrazem tego jest wypowiedź Augustyna, według której samobójstwo jest aktem absolutnie i w każdym wypadku zakazanym. Nie ma takiej sytuacji, która by dopuszczała tę formę śmierci, nawet dla uniknięcia grzechu lub dla połączenia się z Chrystusem.

• Uwarunkowania samobójstw

Każde samobójstwo i każdy samobójca jest tajemnicą. Można jednak wskazać kilka głównych przyczyn, które najczęściej stoją u podstaw samobójczej decyzji. Są to:

1. nawracająca depresja psychiczna;
2. pozostałe choroby psychiczne (szczególnie schizofrenia);
3. prześladowania z powodów rasowych, religijnych, seksualnych i politycznych;
4. uciekinierzy;
5. alkoholicy i inni uzależnieni;
6. sprawcy przestępstw kryminalnych;
7. chronicznie i nieuleczalnie chorzy;
8. problemy starości, emerytura i samotność, które towarzyszą tej kategorii ludziom;
9. problemy uczuciowe, zawody miłosne, kryzys małżeński;
10. trudna sytuacja materialna.