Posted in Już św. Tomasz z Akwinu podejmował w Summie Teologicznej, w ramach rozważań o cnocie sprawiedliwości, różne kwestie dotyczące ciała. Należą do nich takie zagadnienia jak ocena moralna zabójstwa, samobójstwa i kary śmierci, godziwość okaleczenia, biczowania i uwięzienia. Również w czasie odrodzenia tomistycznego, w wiekach XVI-XVII, te same kwestie były podejmowane przez tak powszechnie znanych autorów jak Soto, Banez, Molina i inni.
Książka jezuity J. Azora Institutiones Morales uważana jest za pierwszy podręcznik kazuistycznej teologii moralnej. Obecna w niej problematyka życia cielesnego podejmowana była w ramach piątego przykazania Dekalogu. Natomiast restytucja związana z wykroczeniami przeciwko piątemu przykazaniu, omówiona została w rozważaniach nad przykazaniem siódmym.
Na uwagę zasługuje Thomas Percival, który już w roku 1803, a więc wiele lat przed powstaniem współczesnej bioetyki, opublikował książkę Medical Ethics. Twierdzi on, że lekarz powinien przestrzegać trzech zasad: żyć godziwie, nie szkodzić drugiemu i oddawać każdemu, co mu się należy. Z jednej strony odrzuca przesadny paternalizm a z drugiej absolutną autonomię. Starożytni bowiem praktykowali „dziecinny paternalizm”, według którego chory powinien być traktowany jak dziecko. W przeciwieństwie do starożytnych ludzie współcześni popadają w „autonomizm dorosłych”. Polega on na tym, że chorego traktuje się jako dorosłego, świadomego odpowiedzialnego, któremu należy zawsze mówić prawdę. Percival proponuje „paternalizm młodzieńczy”, który zakłada, że lekarz powinien mówić choremu zawsze prawdę za wyjątkiem sytuacji szczególnie trudnych, kiedy to informację o możliwej śmierci należałoby przekazać choremu przy pomocy jego krewnych i przyjaciół. Chory nie jest zatem traktowany ani jako dziecko, ani jako dorosły, lecz zgodnie z rzeczywistością która pozwala mu być odpowiedzialnym za siebie, ale tylko do pewnego stopnia. Lekarz zaś zachowuje swój autorytet.
Opat Francesco Cangiamila opublikował w roku 1745 traktat Embriologia Sacra. Rozważania te mają charakter teologiczny, ale dotyczą zagadnienia ściśle bioetycznego, ponadto autor ten uważa, że ludzkiego życia należy bronić od poczęcia a nie od późniejszych faz rozwoju płodowego (na przykład po implantacji), jak było to praktykowane w tradycji arystotelesowsko-tomistycznej.
Szereg zagadnień szczegółowych, dotyczących ochrony życia i zdrowia, podejmuje Św. Alfons w napisanym przez niego znanym podręczniku teologii moralnej. Autor ten podnosi takie kwestie, jak kary kościelne, w które wpadają zabójcy oraz zlecający zabójstwo i organizatorzy corridy; godziwość samobójstwa podejmowanego dla uniknięcia gorszej śmierci, godziwość podpalenia okrętu, aby nie wpaść w ręce wroga, niedopuszczalność kastracji chłopców dla zachowania ich wysokiego głosu, ocena moralna zabójstwa agresora oraz niegodziwość aborcji bezpośredniej i pośredniej. Problematyka bioetyczna była także podejmowana w podręcznikach medycyny pastoralnej.
Szukając początków bioetyki, trzeba jednak wskazać na uwarunkowania kulturalne i naukowe lat pięćdziesiątych. Po okresie II wojny światowej zaczynają się szybko rozwijać się nauki medyczne i biologiczne. W Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych nauka powoli zaczyna być traktowana jako jedyne kryterium sumienia i poznania. W tym samym czasie pojawiają się nowe techniki medyczne umożliwiające sztuczną inseminację. Rodzi się problem eutanazji i sterylizacji. W roku 1952 pojawiają się pierwsze chemiczne środki antykoncepcyjne, a w roku 1959 rodzi się pierwsze dziecko poczęte poprzez sztuczną inseminację. Wszystko to zajmuje katolickich teologów i moralistów. Wielki wkład w rozwój problematyki bioetycznej wnosi papież Pius XII, który wielokrotnie zabiera głos w sprawach etyki medycznej. Dziś nie ulega wątpliwości, że wypowiedzi Piusa XII dotyczące zagadnień etyki lekarskiej i podręczniki katolickiej teologii moralnej były w latach sześćdziesiątych podstawowym źródłem bioetycznym zarówno w Europie jak i w USA.
Nowa dyscyplina naukowa bioetyka zrodziła się w drugiej połowie XX wieku. Nie stało się to przypadkowo. Do jej powstania przyczyniły się tragiczne wydarzenia najnowszej historii, które przyniosły śmierć i cierpienie milionom niewinnych ofiar. To szczególne, zbiorowe doświadczenie wstrząsnęło sumieniem ówczesnych ludzi i zainspirowało ich do tworzenia takich zabezpieczeń, które w przyszłości uniemożliwiłyby zaistnienie podobnej gehenny.
